بال خیال
بارانی من...
همچون بیماری که از آب منع شده و به هر سو نظر میکند نشانی از آب می بیند، من نیز از داشتنت منع شده ام و به هر سو نظر میکنم قطره های باران را میبینم ...
فراموشت کنم؟
چگونه وقتی قطره قطره باران به زمین نمی نشینند مگر نبودنت را به رخم بکشند؟
فراموشت کنم؟
چگونه وقتی قطره قطره اشک هایم مرا یاد باران، یاد تو می اندازند؟
فراموشت کنم؟
چگونه وقتی هوای ابری نوید باران را، نوید یاد تو را می دهد؟
فراموشت کنم؟
چگونه وقتی همیشه هوای چشم و دلم ابری ست؟
واقعیت، نبودنت را، نداشتنت را نشانم می دهد و خیالم، همیشه با تو سیر می کند.
بچین ...
بال واقعیتی که نبودنت را به رخم بکشد چیدنی است،
بشکن ...
قلم پای واقعیتی که به تو راه نداشته باشد شکستنی است.
واقعیت، پایم را روی زمین بند کرده است، پایم اینجا گیر است.
بگذار بال خیالم پر بگیرد، دلم لک زده است برای پرواز...
برای آسمانی شدنم دعا کن
میدانم همیشه اوج آسمانی...
همسفر